China bedreigt Europa's plaats in de wereld

Sommige eurocraten klopten zichzelf ongetwijfeld hard op de borst toen zowel Barack Obama als Xi Jinping kort na elkaar Brussel bezochten in een poging nauwere handelsrelaties aan te knopen met de EU. The Economist ziet nochtans geen reden waarom Europa deel zou worden van een soort “G3” met Amerika en China.

Barack Obama sprak in Brussel vooral over universele waarden en een transatlantische alliantie tegen een agressief Rusland. Xi Jinping hield zich opvallend stil over de Russische annexatie van de Krim en had het eerder over een nieuwe Zijderoute en een apart handelsverdrag tussen de EU en China. De Europese leiders reageerden laaiend enthousiast op de voorstellen van de Amerikaan in Brussel, maar vrij onverschillig op die van de Chinees. Het geschenk van Angela Merkel aan Xi – een 18de-eeuwse kaart waarop Tibet, Xinjiang, Mongolië, Mantsjoerije, Taiwan en Hainan niet onder Chinees grondgebied vallen – sprak boekdelen.

Leiderschap

Toch staat het Europese leiderschap al veel positiever tegenover samenwerking met China dan enkele jaren geleden. Weg is de angst voor het Chinese economische wonder en gedaan is de langdurige rel over de Chinese zonnepanelen en de wijnimport. Een aantal Europese regeringen zijn zelfs verwikkeld in een opbod om Chinees geld aan te trekken (wellicht omdat het inzicht is doorgedrongen dat men China nodig heeft om de groei aan te zwengelen).

Hoewel men in Europa graag denkt dat de EU op gelijke voet staat met Amerika en China, blijft ons continent volgens The Economist de zwakste schakel. China zal binnen enkele jaren meer handel voeren dan de ganse EU samen én ook een groter bbp hebben. Tegen 2020 zal China de belangrijkste bestemming voor Duitse exportgoederen worden (en zo de plaats van Frankrijk innemen). In Frankrijk zal dan niet België maar China de op Duitsland na belangrijkste bestemming voor exportgoederen zijn. Italië en Duitsland zullen in 2020 meer uitvoeren naar de opkomende economieën dan naar hun europartners (in tegenstelling tot Frankrijk, Spanje, België en Nederland). Bovendien staat de grote transatlantische vrijhandelsdeal nog lang niet in steen gebeiteld, lopen de handelspatronen binnen de EU zelf helemaal uiteen en komen de eenheidsmunt en –markt in veel lidstaten onder vuur.

Export EU dominant

Voorlopig blijft de Europese Unie de grootste exportmarkt ter wereld, waardoor de Unie zeer belangrijk blijft voor de twee hoofdrolspelers op het globaal economisch toneel. De relatieve economische macht van Europa zal de komende jaren echter blijven dalen en ook intern zijn er problemen: de steun voor de eenheidsmunt kan nog verder afzwakken wanneer individuele lidstaten meer met China gaan handelen dan met elkaar. Ook de politiek van integratie en liberalisering loopt allesbehalve van een leien dakje.

Bron: Express.be