DNCA: Brexit doodlopende straat

Door Igor de Maack, Beheerder en woordvoerder van het beheer, DNCA Investments

Igordemaack
Igor de Maack

Vorige donderdag haalde de ECB opnieuw zwaar geschut boven in een poging om de inflatie en de groei in de eurozone aan te zwengelen: een renteverlaging op TLTRO III, een compensatiesysteem voor de negatieve rente op liquiditeiten om de banksector meer ademruimte te geven én een nieuw inkoopprogramma (20 miljard euro per jaar zonder beperking in de tijd). Het verwachte effect, als we het zo kunnen noemen (een daling van de lange rente en een koersdaling van de Europese banken), zou slechts enkele uren duren, totdat de markten zich bewust werden van het marginale effect van deze maatregelen op de economie. Er zal meer nodig zijn om de groei te stimuleren. Het begrotingsbeleid op nationaal niveau in elke lidstaat van de eurozone zal de fakkel moeten overnemen.

Beleggen in een langlopende overheidsobligatie leidt tot niets, omdat deze niet meer gebaseerd zijn op rationaliteit. Een financieel actief wordt gewaardeerd in functie van zijn rendementsvooruitzichten (of zijn operationele cashflow voor een bedrijf). Als de rendementen negatief zijn, hoopt de belegger niet meer dan dat iemand vrede zal nemen met een nog lager rendement en bereid is het actief dat hij in zijn bezit heeft over te kopen. De centrale bankiers hebben hun laatste kruit verschoten, maar in werkelijkheid is de onvoorwaardelijke steun aan de economie niet hun enige functie. Ze moeten ook de monetaire systemen behoeden voor ontsporende volatiliteit en de vorming van waarderingszeepbellen. Langlopende obligaties, vastgoed en een deel van de aandelenmarkt zijn in een zeepbel terechtgekomen, terwijl andere sectoren (Europese banken…) zich veeleer in een situatie van crisis- of recessiewaardering bevinden.

Toegegeven, er is moed nodig om helemaal alleen gelijk te hebben (en die instelling mag niet verward worden met koppigheid of eigenzinnigheid). Het is veel makkelijker om samen met de massa, in alle anonimiteit dus, ongelijk te hebben (vooral als je voordien samen met die massa gelijk had). Maar je luistert beter niet naar de sirenenzang van degenen die beweren dat waardering niets meer betekent en dat je zonder asymptotisch plafond altijd meer mag betalen voor kwaliteitsactiva. Dat is een doodlopend straatje, ook al is het eindpunt ver weg.

De Brexit is nog zo’n doodlopend straatje, dat ondertussen al drie jaar wordt bewandeld en dat stilaan uitmondt in een kakofonie. Niemand, en al zeker niet de Britse opinie, begrijpt er nog iets van. De schok van onzekerheid naar aanleiding van dit booleaanse en simplistische referendum wordt bovendien versterkt door politici die meer belang hechten aan het hoge woord en aanstellerij voor de camera’s dan aan de toekomst van hun volk. Terwijl de verborgen agenda van bepaalde Britse politici er misschien in bestond Europa te verzwakken en verdelen, ziet het ernaar uit dat het Verenigd Koninkrijk daarentegen de voorwaarden heeft geschapen voor zijn eigen verdeeldheid met de Ieren en Noord-Ieren die redetwisten over hun grenskwestie en de Schotten die zich profileren als fervente pro-Europeanen. Na "Lucky Dave" (David Cameron International) en "Theresa maybe, maybe not" (Theresa May) is het misschien weldra de beurt aan straatvechter Alexander Boris de Pfeffel Johnson (de volledige naam van Boris Johnson, alias "Bojo") om de tanden stuk te bijten op een Brexit waarvan de contouren almaar vager worden.

Het is tijd om terug te grijpen naar eenvoud en gezond verstand en het is verbazend genoeg in de aandelenmarkten van de eurozone dat die te vinden zijn, te meer daar de tijdelijke dooi in de onderhandelingen tussen China en de Verenigde Staten de terugkeer van de risicobereidheid zou kunnen aanmoedigen.